Tytus Chałubiński (ur. 29 grudnia 1820 w Radomiu, zm. 4 listopada 1889 w Zakopanem) – polski profesor patologii, wybitny lekarz, miłośnik przyrody. Był współtwórcą Towarzystwa Tatrzańskiego i jednym z pierwszych badaczy przyrody tatrzańskiej. Na jego cześć nazwano Wrotami Chałubińskiego jedną z przełęczy w głównej grani Tatr. Popularyzator Zakopanego, w dużym stopniu przyczynił się do rozwoju tej miejscowości.
W latach 1838-1840 studiował medycynę na Akademii Medyko-Chirurgicznej w Wilnie. Po zamknięciu Akademii Wileńskiej kontynuował studia w Dorpacie (teren dzisiejszej Estonii). Członek korporacji akademickiej Konwent Polonia. Dyplom doktora medycyny i chirurgii uzyskał w Würzburgu 13 lipca 1844. Od 1845 w Warszawie, praktykę lekarską rozpoczął w Szpitalu Ewangelickim. Uczestniczył jako lekarz w powstaniu węgierskim 1848. W 1861 został członkiem Delegacji Miejskiej[1].
Należał do ludzi o szerokich horyzontach i wszechstronnych zainteresowaniach, zarówno w zakresie nauk humanistycznych jak i przyrodniczych. Był z wyboru lekarzem, zaś z zamiłowania przyrodnikiem. Zajmował się badaniem tatrzańskich mchów. Na jego cześć nazwano gatunki bruzdnic: Peridinium chalubinskii i Chalubinskia tatrica. Rozpropagował w Polsce turystykę tatrzańską. Był wielkim przyjacielem i opiekunem górali. W czasie wypraw w Tatry często towarzyszył mu Sabała. Pomnik ich obu stoi w centrum Zakopanego, u zbiegu ulic Chałubińskiego i Zamoyskiego.
Pochowany został na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem 8 listopada 1889 r.
