Ludwik Karol Teichmann (także: Teichmann-Stawiarski; ur. 1823 w Lublinie, zm. w 1895) – polski lekarz anatom, kalwinista.
Był bratankiem krakowskiego pastora ewangelicko-reformowanego Fryderyka Jakuba Teichmanna, a synem lekarza Jakuba Władysława Teichmanna (zm. 1825) i Tekli Olszewskiej (1785-1825). Szkoły średnie skończył w Radomiu, studiował najpierw teologię ewangelicką w Dorpacie, by wzorem przodków zostać pastorem kalwińskim. Podobno planom tym przeszkodził pojedynek, w którym Ludwik Karol miał wziąć udział. By uniknąć represji w 1850 roku Ludwik Karol wyjechał z Rosji i zaczął studiować medycynę w Heidelbergu i w Getyndze, gdzie się doktoryzował i został docentem anatomii. Stamtąd powołany został na katedrę anatomii do Krakowa.
Jego badania naczyń limfatycznych cieszyły się uznaniem środowiska lekarskiego, a za preparaty anatomiczne otrzymał nagrody na wystawach powszechnych w Paryżu i Wiedniu. Odkrywca heminy (kryształki Teichmanna) – krystalicznej postaci barwnika krwi.
Ogłosił obszerne dzieło z 18 tablicami “Das Saugadersystem” (Lipsk, 1861), a także liczne rozprawy, jak “Über das Hämatin” (w Henles Zeitschrift für Ration. Medizin, 1856), “Badania anatomiczne w przedmiocie objętości komórek sercowych” (w Roczniku Towarzystwa Naukowego Krakowskiego, t. VIII, 1864), “O wartości niektórych nowszych badań chłonic, tudzież naczyniach limfatycznych krtani” (tamże, t. XIX, 1871). Do dzieła autorstwa Luschki “Der Kehlkopf des Menschen” (Tybinga, 1871) opracował rozdział o naczyniach limfatycznych krtani.
W zawartym w 1862 roku małżeństwie z Anną Loebenstein (1839-1913) miał cztery córki i dwóch synów (zmarłych bezpotomnie). Z nich córka Helena (1864-1944?) zamężna baronowa Lesser została zamordowana podczas tłumienia Powstania Warszawskiego z dwoma córkami.
(źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Ludwik_Karol_Teichmann)