Bolesław Limanowski ps. Janko Pokań (ur. 18 października 1835 w Podgórzu w Łatgalii, zm. 1 lutego 1935) – polski historyk, socjolog, polityk, działacz ruchu socjalistycznego oraz publicysta.
Przodkowie jego ojca Wincentego wywodzili się z litewskich Limanowskich herbu Alemanni, zaś matki z Wysłouchów, którzy z rodzinnego gniazda w powiecie kobryńskim (gubernia grodzieńska) przenieśli się do wschodniej Białorusi[1].
Członek korporacji akademickiej Konwent Polonia. Swoją działalność polityczną rozpoczął w 1860 r., kiedy to związał się z obozem czerwonych. W maju 1861 został aresztowany przez władze rosyjskie w Wilnie jako organizator antyrosyjskich demonstracji i zesłany do guberni archangielskiej za uczestnictwo w organizacji manifestacji patriotycznej w katedrze wileńskiej. Z tego powodu nie mógł wziąć udziału w powstaniu styczniowym. Dopiero w 1867 r. został zwolniony na podstawie amnestii i powrócił do Warszawy.
W latach 1870–1877 działał we Lwowie jako publicysta socjalistyczny.
Polskę opuścił w 1878 i wyemigrował do Szwajcarii, gdzie z Stanisławem Mendelsonem, Kazimierzem Dłuskim i K. Hildtem wydawał pismo Równość, w którym w 1879 r. ukazał się tzw. program brukselski. Przebywał też w Francji.
W listopadzie 1892 r. przewodniczył zjazdowi przedstawicieli stronnictw socjalistycznych zaboru rosyjskiego, co stało się zalążkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Po powrocie do kraju został członkiem PPS-Frakcji Rewolucyjnej. 25 sierpnia 1912 stanął na czele powołanego z inicjatywy Józefa Piłsudskiego Polskiego Skarbu Wojskowego.
Po odzyskaniu niepodległości był politykiem PPS, senatorem Rzeczypospolitej w latach 1922-1935.
Limanowski nie poprzestawał na działalności politycznej, jako historyk zajmował się głównie dziejami porozbiorowymi, powstaniami narodowymi i ugrupowaniami politycznymi.
W 1934 roku Uniwersytet Warszawski przyznał mu tytuł doktora honoris causa.
Jego synem był Mieczysław Limanowski, profesor geologii i reżyser teatralny.
